سقف طاقتت کجاست؟

طاقت اوردن سخت است... وقتی غم میزند زیر و بم‌ات را میجود،طاقت اوردن سخت است.. اینکه بخواهی سم‌اش را از تنت بیرون کنی و نشود سخت است... اما سخت تر تکرار است؛ تکرار دردی اشنا... تکرار جنس سنگینی قلبی که این بار نزدیکترین نقطه را به شریان اصلی نشانه رفته و تو را محکوم به تماشا کرده؛ نه از اشک کاری می اید نه از خواب و نه حتی از کلمه و شب؛ مثل معتادین کمپ، هفته اول را اگر جان به در نبردی باقی‌اش را بدنت پادتنی ترشح میکند که قلبت کندتر بزند و کم کم عادت کند ... و اما این چه زندگی‌ای بود که سهمش را برای ما پادتن و سم قرار دارد و هر پاییز را با مویی سپید شده به یادگار گذاشت...؟ راستی سقف طاقتم کجاست که دست گذاشته‌ای روی نقطه ضعف هایم...؟

وقتشه....

وقتشه عروسک بچگیامو بگیرم بغلم ، براش تعریف کنم چی شد که از یه جایی به بعد دیگه اروم نبودیم...دیگه هیچی شبیه رویاهامون نشد.. راستی تو میدونی خرس نرمالوی قشنگ؟ :)

حالی شبیه به غمی اصیل و توالی اشک ..

تجربه یک حس سخت‌..

خیلی حس سختی است که بعد از کسی که میرود ، بعد از دوران سر شدگی‌ات هیچ هیجان و حسی به صدای نوتیفکیشن موبایلت نداشته باشی، یا بهتر بگویم دیگر از جایت نمیپری..

شبیه حال کسی که هیچ کس جایی منتظرش نیست.. که قطار یا اتوبوس را بی مقصد سوار شده و میرود و میرود و میرود .... که «برود!»..

از لای اجرها نگاهم کـن ، پروانه ای در مشت طوفانم.

جزییات ِ مستاصل.

عنوان : احسان افشاری.

خطاب به موهایم..

روزها میخوابم و شبها به موهای بلند ِ تا روی کمر قهوه ای رنگم فکر میکنم.. شب ها رنگ شان پررنگ تر و درخشان تز از قبل رخ نمایی میکنند.. غم چیزی عجیبی ست هر چه بیشتر درون ات بتند موهایت درخشان تر نشانت میدهند " تنهایی" را...

+ بگذار برایت کاری کنم حنآیی.

رنج.

دوست داشتن، کم کم از احوالات انسان دست برمیدارد نه ناگهانی.. شاید ناگهان بیاید اما کم کم دست میکشد و میرود و یکی از قانون های رنج در انسان، همینجاست که معنی میگیرد و به خود می پیچد ..

+ برای بلاگ عزیز سبزم :

من تو را دوست تر از هرچه دوست است، دارم.. کدام صفحه و کلبه ای را بشناسم از تو امن تر برای کلماتم؟.. مرا ببخش برای این مدت تن ـهـایی ....

همچو حلاج به خاکستر تشویش نشست ..

عنوان : علی رضا اذر

بیا کاری کنیم ...

بیا کاری کنیم ، 

تو دمی بِدم بر من 

و بگذار من دمی بدمم 

بر تو 

تا سبز شویم

اراسته شویم 

و

خشت نمانیم 

خشت بودن به چه کار ِ دنیایمان می اید؟...

لختی بیاساییم و از نو شروع کنیم ...

+ کاش بشوَد که، بشوَد ...