در کودکی ...نمیدانستم باید اززنده بـودنم خوشحـال باشم یـا نبـاشم ! چون هیچ موضع گیری ِ خاصی در برابر زندگی نداشتم ! آن روزهـا میلیون ها مشغله ی دل گرم کننده در پس انداز ِ ذهن داشتم از هیات ِگـل هاگرفته تا مهندسی سگـ هـا ، از رنگـ و فرم سنگـ ها گرفته تا معمـایباران هـا و ابرهـا، از سیـاهی کلاغ گرفته تا سرخی گـل ِانـار... همه و همه دل مشغولی های ِ ساعات بیداری اَم بودند ..به سمـاجت گـاوها برای ِ معاش ، زمیـن را می کـاویدم و به سـادگی ِبلدرچین سیر میشدم ! گذشت ِ ناگزیر روزهـا و تکرار ِ یکنواخت ِ خوراکی هـای ِ حواس ، توقعـم را بـالـا برد . توقعـات بالا و ایده هـای ِ محـال من را دچـارکسـالت ِ روحی کرد و این در دوران ِ نوجوانـیم بـود ! مشکـلات ِ راه ِ مدرسه در روزهـای بارانی مجبورم کرد به باران ، با همه ی ِ عظمتش بد بین شوم !
و امــــا ...
اینروزهـا ... واحتمـالـاً تا همیشه مرثیه خوانِ ان روزهـا باقی خواهم مـاند ، تلـآش میکنم به کمک ِ تکنیک ِ بیـان و بـا علم به عوارض ِ مسموم ِ زبـان آن همـ ه حرکت و سکون را بازسازی کنم ..
* بدبینی هـای ما عارضه های بد حضور و ارتبـاطات ِ مـاست ! فقـر و بیمـاری و تنهـایی مرگ ِ مـا هیچ گـاه به شکـوه ِ هستی لطمـ ه نخـواهد زد !منظومـ ه هامی چرخند و مـا را با خود با خود میچرخانند. مـا در هیات ِپروانه های هستی با همه ی توانایی ها و تمدن هـامـآن شاخکی بیش نیستیم ! برای ِ زمین هفتـاد کیلـو گوشت با هفتاد کیلو سنگـ تفـاوتی ندارد ! یـادمـان باشد کسی مسئول ِدلتنگی هـا و مشکلـات ِ مـا نیست .اگر رد ِ پـای ِ دزد ِارامـشوسعادت را دنبـال کنیم سرانجـام به خودمـان خواهیم رسید که در انتهـای ِ هر مفهومی نشسته ایم و همه ی چیزهای تلنبـار ِ مربوط و نامربوط را زیر و رو می کنیم . به نظر می رسد انسـان اسـان سور چی ِ فقیری ست که چرخ ِ تراکتـــور میدزدد . البته به نظر میرسد ..
تا نظر ِ شمـا چه بـآشد ؟!
+گزیده ای از متن هـای کتــــاب ِراه بـا رفیق. اثر ِحسین پنـاهی.
