سقف طاقتت کجاست؟

طاقت اوردن سخت است... وقتی غم میزند زیر و بم‌ات را میجود،طاقت اوردن سخت است.. اینکه بخواهی سم‌اش را از تنت بیرون کنی و نشود سخت است... اما سخت تر تکرار است؛ تکرار دردی اشنا... تکرار جنس سنگینی قلبی که این بار نزدیکترین نقطه را به شریان اصلی نشانه رفته و تو را محکوم به تماشا کرده؛ نه از اشک کاری می اید نه از خواب و نه حتی از کلمه و شب؛ مثل معتادین کمپ، هفته اول را اگر جان به در نبردی باقی‌اش را بدنت پادتنی ترشح میکند که قلبت کندتر بزند و کم کم عادت کند ... و اما این چه زندگی‌ای بود که سهمش را برای ما پادتن و سم قرار دارد و هر پاییز را با مویی سپید شده به یادگار گذاشت...؟ راستی سقف طاقتم کجاست که دست گذاشته‌ای روی نقطه ضعف هایم...؟

وقتشه....

وقتشه عروسک بچگیامو بگیرم بغلم ، براش تعریف کنم چی شد که از یه جایی به بعد دیگه اروم نبودیم...دیگه هیچی شبیه رویاهامون نشد.. راستی تو میدونی خرس نرمالوی قشنگ؟ :)

آبروی دو عالم ..

از ان ارباب های خوبی که با داشتنتان به محب علی(ع) بودنم بنازم... نقطه ضعف و قوت گریه‌هایم پناه روز و شب ؛ خوشا بر من که دارمتان ... و هنوز با «ارباب خوبم ... ماه عزاتو عشقه»ی حاج محمود دلم میریزد برایتان...گفته اند ففروا الی الحسین .. شما بگویید چگونه فرار کنیم که حق مطلب ادا شود؟ 

حالی شبیه به غمی اصیل و توالی اشک ..

از بابت «طلبیدن »..

چندی بعد همان روزی که وارد صحن ازادی ات شدم صحنی که ماه ها برای دوباره دیدنش محکم صدایت کرده بودم به تحقق می پیوندد و باز هم ایمان می اورم که " طلبیدن " کاری شاهانه است همان کاری که از پس شما و خاندان شما خوب برمی اید...چون این سفر پیش رو بارها تا مرز نشدن پیش رفته و برگشته .. تا مرز اشک های پشت پلک مانده ... نگذاشتی... حال این من این چادر گلدارم.. این صحن  و سرای شما ......

عمری ست ریش و قیچیمان دست خاندان شماست که خوب میبرید و خوب میدوزید .....

دست برداشتم!

دست اخر دست برداشتم از موهایم. دیدی؟ بس که نیامدی برایشان شعر بخوانی و دست ببری لابلایشان ، کوتاه کوتاهشان کردم....

صدای ویگن و غوغای درونم.

نمیدانم؛

کاری که صدای ویگن با من میکند را با بقیه نیز میکند یا خیر اما فقط این را خوب میدانم که هر بار هر بار با صدایش در رویا غرق میشوم رویای دخترکی که در دهه ۴۰ ، دختری جوان و بالغ است که من باشم و روسری قواره کوچکی بر سر دارد و بارانی یشمی و زرشکی زیاد میپوشد،عاشق باران است و بشدت درونگراست. او زیاد مینویسد، در خانه ماشین تایپ دارد .. زیاد رانندگی میکند و تنهاست! او،کاستی که رویش بزرگ نوشته شده است «ویگن» را هرگز فراموش نمیکند .. تا اینکه روزی عاشق یک مبارز میشود.. و بقیه عمرش را به یاد او ویگن گوش میدهد...ویگن برای من (او) همین قدر رمز الود و مه دار است همین قدر عاشقانه و ترسناک! همینقدر «اشک»دار.. و با شکوه؛

به یاد همان دخترک روسری قواره کوچک سرکرده ی بارانی پوش درونم !

پی نوشت :

صدای ویگن،گاهی سبزاست ملایم‌ملایم.. گاهی قرمز است و پر حرارت؛ بستگی دارد عاشق باشی یا نه..

تجربه یک حس سخت‌..

خیلی حس سختی است که بعد از کسی که میرود ، بعد از دوران سر شدگی‌ات هیچ هیجان و حسی به صدای نوتیفکیشن موبایلت نداشته باشی، یا بهتر بگویم دیگر از جایت نمیپری..

شبیه حال کسی که هیچ کس جایی منتظرش نیست.. که قطار یا اتوبوس را بی مقصد سوار شده و میرود و میرود و میرود .... که «برود!»..

از لای اجرها نگاهم کـن ، پروانه ای در مشت طوفانم.

جزییات ِ مستاصل.

عنوان : احسان افشاری.

خطاب به موهایم..

روزها میخوابم و شبها به موهای بلند ِ تا روی کمر قهوه ای رنگم فکر میکنم.. شب ها رنگ شان پررنگ تر و درخشان تز از قبل رخ نمایی میکنند.. غم چیزی عجیبی ست هر چه بیشتر درون ات بتند موهایت درخشان تر نشانت میدهند " تنهایی" را...

+ بگذار برایت کاری کنم حنآیی.