دوست داشتن، کم کم از احوالات انسان دست برمیدارد نه ناگهانی.. شاید ناگهان بیاید اما کم کم دست میکشد و میرود و یکی از قانون های رنج در انسان، همینجاست که معنی میگیرد و به خود می پیچد ..
+ برای بلاگ عزیز سبزم :
من تو را دوست تر از هرچه دوست است، دارم.. کدام صفحه و کلبه ای را بشناسم از تو امن تر برای کلماتم؟.. مرا ببخش برای این مدت تن ـهـایی ....
آن روز که داشتم سریال در چشم باد،فصل جنگل،قسمتی که عباس را به تیر بسته بودند و معشوقش فقط چند لحظه قبل از حکم به انجا رسیده بود و با تمام وجود سعی داشت خود را به عباس برساند و عباس دست بسته فقط نظاره گر بود که چطور معشوقش را میزنند تا به او نرسد، و چند لحظه ی بعد حکم ِ تیر جلوی چشم رعنا را میدیدم.. این در مغزم مدام در رفت و امد بود که قلب ها را چه میشود بعد از جدایی ها که میتوانند زنده بمانند؟ به این فکر میکردم که اگر پرده ها از جلوی چشمانمان برداشه میشد یا دستگاهی اختراع میشد که با ان میتوانستیم رنج ها را زنده و به تصویر تماشا کنیم هنگام جدایی یک قلبِ پر از مهر و وابستگی به کسی که ترکت میکند چه تصویری جلوی چشمانمان روی پرده میرفت؟ بی شک دردناک ترین تصویر جهان میشد.چه بعد از مرگ یا بعد از جدایی هایِ شبه مرگ از کسی که قلبت سرشار از اوست.. و درست زمانی که قلبت از مهرش اوج گرفته است.خواه هرکس که باشد... به نظر من ان فیلم کوتاه یا تصویر چیزی نمیتوانست جز این باشد که قلبی را با تمام توانِ پمپاژش از جای چسبیده شدنش به قلبِ طرف مقابل، شریان می درند و خون تمام دوربین را فرا میگیرد تا ان قلب به صاحبش برگردد.آری.. از نظر من این فیلم کوتاه یا این تصویر جز پاره کردن جای بخیه و تیغه زدن به تمام شریان ها طوری که بوی خون بینی ات را پر کند نمی تواند باشد..به راستی، چرا نمی شود رنج ها را به عینه دید؟ به راستی ، چندبار قلبمان در این تراژدی مرگ بار قرار گرفته و هنوز می تپد؟!..
آخ .
و قسم به دلهای شکسته که به تو پناه می اورند و جز تو پناهی نمی یابند ...
همانقدر ویران ..
همانقدر لرزان .....
یک تاریخ در سرم دارم ..
اما
یک ویرانی انتظارم را میکشد ..
...
بعضی تخریب ها هیچ گـآه جای بهبود نمیگذارند...
دخـت ـجـوزا - 93/04/02
* عنوان : حسین ِ زحمتکش .
×هیس ...
که "از خدا نمیترسند که اینگونه میکنند؟"
و پقی زده بود زیر ِگریه
و من این ـطرف تر
تمام دلم لرزیده بود و محکم ریخته بود روی رد اشکهایش ..
اما قورتش داده بودم و دستمال را داده بودم دستش ،
و با هر قطره اشک ـش وجودم اتش گرفته بود ، و برای ِ دل کوچک مهربان زنانه اش در خودم گریسته بودم ..
[مخاطب دار]
+ آهــــای ! از همه ی شما " نر " های به ظاهر " مرد " بدم می اید.. حواستان نیست اما خدا قطره به قطره ی اشک های یک زن را میشمارد.. مخصوصاً زنی مظلوم که بی ـگنـاه مورد تهاجم زبان ِ تیزتان قرار گرفته باشد .. خدا اتشتان خواهد زد.. اتش! پناه بگیرید..
+No question
+درماندگی یعنی تو اینجایی.. من هم همینجـایم ، ولیدورم!
[ علیرضا اذر ]
