حالی شبیه به غمی اصیل و توالی اشک ..

از بابت «طلبیدن »..

چندی بعد همان روزی که وارد صحن ازادی ات شدم صحنی که ماه ها برای دوباره دیدنش محکم صدایت کرده بودم به تحقق می پیوندد و باز هم ایمان می اورم که " طلبیدن " کاری شاهانه است همان کاری که از پس شما و خاندان شما خوب برمی اید...چون این سفر پیش رو بارها تا مرز نشدن پیش رفته و برگشته .. تا مرز اشک های پشت پلک مانده ... نگذاشتی... حال این من این چادر گلدارم.. این صحن  و سرای شما ......

عمری ست ریش و قیچیمان دست خاندان شماست که خوب میبرید و خوب میدوزید .....