دستت را محکمتر فشار دهم و تو ندانی چرا ؟!..

یکی از راه های همیشگی مان تا امروز وقتِ رفتن به و برگشتن از خانه ی دایی ها و مادربزرگ و حتی خانه ی بچگی هایم... طی کردن ِبزرگراهِ صدراست.. زیر ِ پل .. روی پل را هیچ دوست ندارم. هیچ خاطر انگیز ُ خوب نیست. بگذریم.. داشتم میگفتم.. این راهِ همیشگی یک چیز ِ عجیبی ست برایمن.نمیدانم.. بعد ازولی عصر ِخوب ِ خوبم که گاهی مسیر خودم میشود ، صدر را در رسیدن به خانه ی مادربزرگ دوست دارم.. زیر پل.. یک حس عجیب میدهد. هیچ درخت ِ بلند ُ پر از نوستالژی ای اطرافش ندارد. فقط یک سری ستون های عظیم الجثه ی بتونی دارد... صدر مثل ولی عصر برایم پر پر پر از خاطره نیست.. مثل ولی عصر برایم بوی پیکان ِ سبز ِ پدربزرگ را نمی دهد.. اما یک حس عجیبی دارد.. مثلا هر وقت بابا سرعت میگیرد تا بی محابا وارد کاوه شود..من تمام سانت به سانت صدر را به یاد توی ابی - قرمزم می افتم.. نمیدانم چرا.. تویی که حتی شاید راهت هم مثل ِ من به صدر نیافتد.. اما نمیدانم.. شاید در زندگی بعدی ام قرار است یک روز با ماشین 206 کاربنی رنگمان از انجا عبور کنیم.. برویم زادگاه دوست داشتنی من.. برویم موزه.. برویم .. بعد من دستت را درست وقتی وارد صدر شدیم محکمتر فشار دهم.. و تو هیچ وقت نفهمی چرا.. که هیچ وقت نفهمی چرا دوست دارمت وقتی از زیر پل میروی.. نه از روی پل.. و هیچ وقت نفهمی چرا وقتی میخواهی وارد صدر شویم..موزیکِ الکی ِ سیاوشپخش میشود در 206 ابی کاربنی مان. نمیدانم.. ولی در زندگی ِ بعدی ام مجبورت خواهم کرد از هر چهار بار رفتن از ولی عصری که بوی پیکان سبز پدربزرگ را میدهد.. یک بار از زیر پل صدر برویم.. صدری که هیچ مثل ِ ولی عصر دوست داشتنی نیست.. اما متر به مترش مرا یادتــومی اندازد..

خوش به حال دخترکِ زندگی ِ بعدی ام.. که دستت را محکم فشار میدهد و سیاوش میخواند زیر ِ لب...

                                                                           

 × هر گوشه از شور اواز ِ من پیدا می ـشود قصیده ی تو ..

[چارتار]